Namazı vaktinde kılmanın önemi ve fazileti nedir?
Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- namazı ilk zamanında kılmayı tavsiye eder, geciktirmeyi güzel görmeyerek ashâbına şu îkazda bulunurdu:
“Namazın birincil vaktinde Allâh’ın rızâsı, son vaktinde ise affı vardır.” (Tirmizî, Salât, 13/172)
Ümmetine böyle tavsiyede bulunan Allah Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, bu fazîleti herkesten daha itinalı bir şekilde bizzat kendisi yaşardı. Zîrâ O, hayâtı baştan başa namazlarını dâimâ ilk zamanında kılmıştır. Nerede ve ne hâl üzere bulunursa bulunsun, vakti girdiği anda hemencecik namazını kılmaktan çok hoşlanırdı. (Buhârî, Salât, 48.)
Bunun misallerinden biri şu hâdisedir:
Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- ve ashâbı (bir sefer esnâsında) bakımlı bir geçide girmişlerdi. Rasûl-i Ekrem Efendimiz bir bineğin üzerindeydi. Yağmur üzerlerinde devamlı yağıyor, altlarında meydana gelen balçık (bataklık hâlini almış, yere inmelerine mânî oluyordu). Namaz vakti de gelmişti. Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- müezzine emretti, müezzin ezan okudu, kâmet getirdi. Fahr-i Kâinât Efendimiz de bineğinin üstünde öne geçti ve ashâbına namaz kıldırdı. Îmâ ile namaz kılıyordu. Secdeleri yaparken rükûdan azıcık daha fazla eğiliyordu. (Ahmed, IV, 173-174)
Hazret-i Âişe -radıyallâhu anhâ- vâlidemiz de şöyle der:
“Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, namazı son vaktine kadar iki defâ bile tehir etmeden Allah Teâlâ O’nu katına aldı.” (Tirmizî, Salât, 13/174; Ahmed, VI, 92)
Yâni bir defâ mâzerete binâen namazını tehir etmek mecbûriyetinde kalmıştı, onun dıştan ise defalarca ilk zamanında kıldı.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Faziletler Medeniyeti 2, Erkam Yayınları
