Kur’ân-ı Kerîm'in Peygamber Efendimiz’in kalbine indirilmesi ne çağırmak?
Âyet-i kerîmelerde buyrulur:
“(Rasûlüm!) Onu Rûhu’l-Emîn (Cebrâil) îkaz (ve irşâd) edicilerden olasın diye, açık açık bir Arap diliyle, Sen’in kalbine indirmiştir.” (benzeyen-Şuarâ, 193-195)
Yani Kur’ân-ı Kerîm, Peygamber Efendimiz’in kalbine indirilmekle, O’nun her hâlinde akis buldu; sözlerine, davranışlarına, vicdan ve şuuruna, velhâsıl varlığının bütün zerrelerine işledi. Bu Nedenle Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in 23 yıllık nebevî hayatı, canlı bir Kur’ân tefsîri mâhiyetinde tezâhür etti. Cenâb-ı Adalet, ilâhî hakîkat ve fazîletleri O’nun misal şahsiyetinde sergiledi. Bu itibarla, Kur’ân’ın sır ve hikmetleri, fakat Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in kalbî dokusundan hisse almakla kavranabilir.
ŞUARA 192-195 AYETLERİ TEFSİRİ
Sûrenin girişinde Kur’ân-ı Kerîm’den bahsedildiği gibi, arada ibret ve ders yüklü yedi kıssa anlatıldıktan daha sonra her tarafta laf Allah kelâmına getirildi. Kur’lahza, bir insan sözü değil, Cenâb-ı Hakk’ın katından gelmiş ilâhî bir kelâmdır. Onu Rûhu’l-Emîn Resûlullah (s.a.s.)’in kalb-i pâkine (bk. Bakara 2/97) anlaşılır biçimde bir Arapça ile indirmiştir. Hedef, önce Mekkelileri daha sonra da adım adım ulaştığı bütün insanlığı onunla uyarmaktır. (bk. Şûrâ 42/7)
Burada Cebrâil (a.s.)’ın “Rûhu’l-Emîn” yani “Güvenilir Ruh” ismiyle anılması dikkat çekicidir. Gaye, Kur’ân-ı Kerîm’in tağyir, tahrif ve tebdile maruz bedensel bir araç aracılığı ile yok de, hiç bir maddiliği olmayan, tamamiyle güvenilir saf bir Ruh aracılığı ile vahyedildiğini beyân etmektir. Bu Güvenilir Ruh, Allah’ın âyetlerini, kendisine emânet edilen lafız ve mâna, şekil ve muhteva içinde aynen getirmektedir. Onun âyetlerde herhangi bir değişim yapması, onlara şu ya da bu şekilde ilâvede bulunması muhtemel değildir.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Âlemlere Rahmet: Hz. Muhammed -sallâllâhu aleyhi ve sellem-
