Allah (c.c) yolunda vermenin, infâkta bulunmanın önemi nedir?İnfak, lüzum hısımlardan ve gerekse diğer insanlardan yoksul ve fakir olanlara para veya mâişet yardımı yaparak onların geçim demektir. Kur'an-ı Kerîm'in böylece çok âyetinde, müminlere "Allah yolunda infak" emir ve öğüt edilmiş, Allah yolunda harcayanlar övülmüştür. Allah Teâla, Kur'an-ı Kerim'de şöyle buyurmaktadır: "... Aranızdan, inanıp da (Allah rızası için) harcayan kimselere büyük ecir vardır."[1] "Mallarını Allah yolunda sarf edenlerin durumu, her başağında yüz tane edinmek üzere yedi başak veren tanenin durumu gibidir. Allah, dilediğine kat kat verir. Allah'ın lütfü geniştir. O, her şeyi bilendir."[2] "Mallarını kuytu ve açık olarak gece ve gündüz harcayan kimseler var ya, işte onların Rableri katında ecirleri vardır. Onlara hiçbir korku yoktur ve onlar mahzun da olmayacaklardır."[3] "Ey iman edenler! Hiçbir alışverişin, hiçbir dostluğun ve hiçbir şefaatin olmadığı kıyamet günü gelmeden önce, size rızık olarak verdiklerimizden Allah yolunda harcayın…"[4] İmkânı olduğu halde fakirlere, düşkünlere, yetimlere tezgâhtar olmamak, cehenneme gitmeye sebep olacak bir tutumdur. Bunu, şu âyetten de anlamaktayız: "...Sizi bu yakıcı azaba sürükleyen nedir? diye sorarlar. Onlar, derler fakat: 'Biz, namaz kılanlardan değildik. üstelik düşkün kimseyi doyurmuyorduk."[5] Allahu Teâlâ, takva sahibi müminleri anlatırken, onlar hakkında şöyle buyurmaktadır: "Kendilerine rızk olarak verdiklerimizden infak ederler."[6] Ayetten de anlaşıldığı gibi insana malı, rızkı veren Allah'tır, insan bunun bilincinde olmalı ve yoksullara karşısında pinti kesilmemeli, yoksul olan insanları koruyup gözetmelidir. Böyle yaptığı takdirde sevabını ve karşılığını Allahu Teâlâ’dan fazlasıyla alacaktır. Çünkü Peygamber Efendimiz -sallallahu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur: "Kim, din kardeşinin bir ihtiyacını giderirse Allah da ona yardımda bulunur. Kim, bir Müslümanın bir sıkıntısını giderirse Allah da onun, kıyamet gününde bir sıkıntısını giderir."[7] Bollukta ve darlıkta infâkta bulunmaya gayret etmelidir. Cenâb-ı Hakk: “O takvâ sâhipleri ama, bollukta da darlıkta da Allâh için infâk ederler; öfkelerini yutarlar ve insanları afvederler. Allâh da, (bu şekilde davranan) ihsân sahiplerini sever”[8] buyurmaktadır. Allâh Rasûlü, hiçbir şeyi olmayanı dahi infâk seferberliğine teşvik ederdi. Meselâ Ebû Zer -radıyallâhu anh- ashâbın en fakirlerinden olduğu hâlde onu bile infaka dâvet eder ve şöyle buyururdu: “–Ey Ebû Zer! Çorba pişirdiğin süre suyunu fazla koy ve komşularını gözet!”[9] Bunun içindir fakat, ashâb-ı kirâm dâimâ bir infâk seferberliği içinde olurlardı. Tebük seferi için Hazret-i Ömer -radıyallâhü anh-, malının yarısını getirmiş; Hazret-i Ebûbekir -radıyallâhü anh- ise malının tamamını infâk etmiştir. Aile fertleri arasında büyük bıkkınlık içinde olanlar varken uzaktan olanlara takviye etmeye cüret etmek maslahata uygun düşmez. Peygamberimiz şöyle buyurmuştur: "Bir kimsenin sarf edeceği en faziletli dinar, kendi aile fertlerine infak ettiği dinarla, Allah yolunda hayvanına ve yeniden Allah yolunda cihad edecek olan arkadaşlarına harcadığı dinardır"[10]. Âile fertlerine yapılacak masraf bununla beraber sadaka hükmündedir. Hadiste şöyle buyurulur: "Bir müslüman, aile fertlerinin geçimini, Allah'ın rızasını umarak sağlasa bu, kendisi için sadaka olur". Ayeti kerimede de şöyle buyurulur: "...Anaya, babaya, yakınlara, yetimlere, düşkünlere, yakın komşuya, uzaktan komşuya, yakın arkadaşa, yolcuya ve elinizin aşağı bulunan (hizmetçi ve benzeri) kimselere iyilik edin..."[11] Hesaplı durumu iyi biri için infâkın en faziletlisi kişinin yoksul durumda bulunan hısımları için yaptığı harcamalardır. Peygamberimiz -sallâllâhü aleyhi ve sellem-"İnfâka önce kendinden, daha sonra nafakası senin üzerine vacip olan kimselerden başla!"[12] buyurarak bu hususa uyarı çekmiştir. Kadının eğer kocası fakir ise malından yardım yapması gerekir. Peygamberimiz şöyle buyurmuştur: "Kocan ve çocuğun tasadduk etmeye en lâyık olan kimselerdir"[13] . ŞAFİİ MEZHEBİ VE ŞAFİİ HAZRETLERİ Şafi mezhebi; İmam Şafi’ye (r.a) nisbet edildiği için bu adla anılmıştır. Şâfi mezhebinin kurucusu sayılan İmam Şafi (r.a) 767 (Hicri 150) yılında Gazze şehrinde (Filistin) doğdu. Şafi mezhebi önce Darı’da daha sonra kısmen Suriye, Yemen, Irak ve Mâverâünnnehir’de yayıldı. Günümüzde Irak, Suriye ve Anadolu’nun güney ve doğu bölgelerinde Şafi mezhebi yaygındır. Dipnotlar: [1] Hadid sûresi, 7. ayet [2] Bakara sûresi, 261. ayet [3] Bakara sûresi, 274. âyet [4] Münafikûn sûresi, 10. ayet [5] Müddessir sûresi. 40-44. ayetler 6 Bakara sûresi, 3. ayet 7 Sahîhu’l-Müslim, Kitabü’l-Birr ve’s-Sıla, 58. 8 Âl-i İmrân sûresi, 134. âyet 9 Müslim, Birr, 142 10 Müslim, Zekât, 38; İbn Mace, Cihâd, 4; Ahmed b. Hanbel, V, 279, 284 11 Nisa sûresi, 36. ayet 12 Buhâri, Zekât 18, Nafakât 3; Müslim, Zekât 41; Tirmizî, Zekât 38, Zühd 32; Nesaî, Zekât, 51, 53, 60 13 Ebû Dâvud, Zekât, 44; Talâk, 19 Kaynak: Hasan Serhat Yeter, FIKIH 1 (Şafii Mezhebi), 2017 Kaynak: www.islamveihsan.com URL: https://www.islamveihsan.com/allah-yolunda-vermenin-infakta-bulunmanin-onemi.html