Peygamber Efendimiz (s.a.v) minbere son çıktığında sahabiye neyi tavsiye ediyor? Dr. Murat Kaya anlatıyor...
Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in vefâtından önceki son hastalığı esnasında Hazret-i Ebû Bekir ile Abbâs -radıyallâhu anhumâ- Ensâr toplantılarından birine uğramışlardı. Ensâr orada ağlıyorlardı. Ebû Bekir veya Abbâs -radıyallâhu anhumâ-:
“−Niçin ağlıyorsunuz?” diye sordu.
Ensâr:
“−Nebî -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in bizimle beraber oturduğu zamanları hatırladık (O’nu yeniden görememe korkusuyla ağlıyoruz).” dediler.
Hazret-i Ebû Bekir yâhut Hazret-i Abbâs, Nebî -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in yanında girip O’na Ensâr’ın teessürünü talep etti. Bunun üzerine Nebî -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, başını (siyah) bir kumaş kenarıyla sarıp mescide geldi. Minbere çıktı. Bu günden sonradan Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- yeniden minbere çıkmadı. Allâh’a hamd ve senâ ettikten sonra şöyle buyurdu:
“−Ashâbım! Size Ensâr’ı vasiyet ederim. Çünkü onlar, benim cemaatim, sırdaşlarım ve emînlerimdir. Onlar, üzerlerine düşen takviye vazifesini (Akabe gecesi söz verdikleri gibi) yerine getirdiler. Şu Anda (vazife mukâbilindeki) hakları kalmıştır (ama o da Cennetʼtir). Şu hâlde siz Ensâr’ın iyilik edenlerine teveccüh ve ikram ediniz! (Hadler hâricindeki) kusurlarından da vazgeçiniz ve affediniz!” (Buhârî, Menâkıbu’l-Ensâr, 11)
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Gönüller Sultanı Efendimize Muhabbet, Erkam Yayınları, 2015
